Wybierając metody pracy z dziećmi bierzemy pod uwagę to, by umożliwić im jak najbardziej aktywne zdobywanie wiedzy i umiejętności, inspirować do twórczej pracy i podejmowania wyzwań.
Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz
Podstawowym założeniem Metody Dobrego Startu jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka. Założenie to realizowane jest poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę i aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych. Zajęcia prowadzone Metodą Dobrego Startu skupiają się na rozwijaniu funkcji biorących udział w uczeniu się czytania i pisania (poznawczych i ruchowych) oraz ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej). Posiadają one stałą strukturę, w której występują trzy podstawowe elementy: ćwiczenia ruchowe, słuchowe i wzrokowe, stopniowo łączone w ćwiczenia koordynacji ruchowo-słuchowej i ruchowo-słuchowo-wzrokowej. Zwieńczeniem zajęć jest reprodukcja znaków graficznych oparta na wykonywaniu ruchów zharmonizowanych z rytmem poznanej piosenki.
Odimienna metoda nauki czytania Ireny Majchrzak
Odimienna metoda nauki czytania to program edukacyjny mający na celu wczesne kształcenie umiejętności czytania z pełnym rozumieniem tekstu. Podstawowym celem metody jest tworzenie takich sytuacji edukacyjnych, które bez wysiłku i w przyjazny sposób doprowadzą do wykształcenia kompetencji czytelniczych u dziecka w wieku przedszkolnym. Nauczyciel prowadząc zabawy i gry prowokuje dziecko do tego, by w drodze samodzielnego rozumowania odkryło ono logikę alfabetycznego kodu. Jak wskazuje nazwa metody, początkiem jest imię dziecka, które staje się słowem otwierającym świat pisma. Wizytówki z imionami stają się inspiracją do pierwszych zabaw w porównywanie i rozpoznawanie liter. Kolejne etapy to tworzenie ściany pełnej liter, nazywanie świata i łatwe gry czytelnicze, którym towarzyszą atrakcyjne dla dzieci zabawy kształtujące umiejętności czytania.
Edukacja matematyczna według Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej
„Dziecięca matematyka” według koncepcji Edyty Gruszczyk –Kolczyńskiej to autorski program edukacji matematycznej, którego głównym celem jest wyposażenie dzieci w umiejętności matematyczne stosowane w codziennym życiu, rozwijanie logicznego myślenia oraz kształtowanie odporności emocjonalnej potrzebnej do pokonywania trudności. Metoda opiera się na systematycznym prowadzaniu zajęć rozwijających takie sfery jak: orientacja przestrzenna, dostrzeganie rytmów, kształtowanie pojęcia liczby, liczenie, klasyfikowanie, układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, ważenie, mierzenie płynów, kształtowanie intuicji geometrycznych, konstruowanie gier, zapisywanie czynności matematycznych. Zaproponowany przez autorkę program edukacji matematycznej ma ułatwić dzieciom start w szkole podstawowej i przyczynić się do osiągania przez nie sukcesów w późniejszej nauce matematyki.
Program rozwijający percepcję wzrokową Marianne Frostig, David Horne
Program opracowany przez Marianne Frostig stanowi zintegrowany wybór zadań na trzech poziomach zaawansowania mających na celu ćwiczenia pięciu aspektów percepcji wzrokowej: ćwiczenia percepcji wzrokowo-ruchowej, wyróżnianie figury i tła, dostrzegania stałości formy, rozumienie stosunków przestrzennych, postrzeganie położenia w przestrzeni. Dzięki usprawnianiu percepcji wzrokowej i koordynacji wzrokowo-ruchowej program stanowi doskonałe przygotowanie do nauki pisania i czytania, ponadto służy rozwijaniu dokładności i koncentracji uwagi.
Edukacja przez ruch Doroty Dziamskiej
Edukacja przez ruch to pedagogiczny system kształcenia i terapii, który opiera się na przekonaniu, że ruch, rytm i dotyk tworzą w polu doświadczeń edukacyjnych naturalną metodę uczenia się, umożliwiającą aktywną pracę i wywołującą przyjemność. Zgodnie z założeniami autorki, każdą najprostszą czynność zamienić można - dzięki utworzeniu do niej rytmicznej struktury poruszania się - w zajęcie wyzwalające radość i zapewniające przyjemność. Prowadzona metodą Edukacji przez ruch zabawa ma sprecyzowaną procedurę ruchu oraz określony sposób zachowań dzieci, które prowadzą do powstania efektu zajęć w postaci pracy plastycznej, zabawki dydaktycznej lub materiału do dalszej pracy.
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Główna idea metody zaproponowanej przez Weronikę Sherborne zawarta jest w nazwie „Ruch Rozwijający”. Według autorki ruch, będąc podstawową i naturalną potrzebą człowieka oraz niewerbalnym środkiem porozumiewania się, może być środkiem do rozwijania świadomości własnego ciała i otaczającej przestrzeni, usprawniania fizycznego, nauki dzielenia otoczenia z innymi osobami i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Prosty i uniwersalny system ćwiczeń – zabaw – relacji, wyprowadzony z naturalnych potrzeb dziecka zaspokajanych w kontaktach z dorosłymi, zapewnia dziecku poczucie bliskości fizycznej i emocjonalnego ciepła, a jednocześnie uczy wyodrębniania siebie i swojego ciała z otaczającej przestrzeni.
Metoda gimnastyki twórczej Rudolfa Labana
Improwizacja ruchowa zaproponowana przez Rudolfa Labana to gimnastyka preferująca odchodząca od ruchu wykonywanego na komendę na rzecz ruchu podejmowanego z własną intencją, fantazją i doświadczeniem. Zadania ruchowe zgodnie z koncepcją autora powinny przybierać postać poleceń otwartych, zapewniających dużo swobody i możliwości decydowania o sposobie wykonywania ruchu. Tematyka ćwiczeń obejmuje pięć zasadniczych działów: wyczucie własnego ciała, wyczucie przestrzeni, wyczucie ciężaru ciała i siły, rozwijanie płynności ruchów oraz współdziałanie z partnerem lub grupą.
Metoda Carla Orffa
Metoda Carla Orffa opiera się na autentycznej aktywności muzycznej dzieci. Jej podstawowym założeniem jest zachowanie jedności ruchu, muzyki, słowa i rytmu. System obejmuje wszystkie formy wychowania muzycznego: śpiew, grę na instrumentach, ruch, tworzenie, słuchanie. Priorytetem jest wyzwolenie spontanicznej twórczości muzycznej, którą osiąga się w czasie swobodnej improwizacji (wystukiwanie rytmu do imion, wierszy, powtarzanie rytmu podanego przez nauczyciela i wymyślanie własnego, układanie melodii do nazw, opowiedzenie śpiewem jakiejś historyjki). Wprowadzanym zabawom często towarzyszą skonstruowane samodzielnie przez dzieci instrumenty perkusyjne o nieokreślonej wysokości dźwięku lub instrumenty z tak zwanego „instrumentarium Orffa”, w skład którego wchodzą bębenki, trójkąty, kołatki, tamburyny, grzechotki, dzwonki melodyczne.
Pedagogika zabawy Klanza
Metoda Klanzy to metoda pracy z grupą, której celem jest nauka budowania pozytywnych relacji w zespole oraz wyzwalanie aktywności uczestników. Metoda ta, spisana przez Zofię Zaorską, sprzyja rozwojowi osoby i grupy poprzez zabawy nastawione na wspólne działanie, ujawniające siłę zespołu i jego wielorakie możliwości. Źródłem inspiracji do powstania metody Klanzy jest pedagogika zabawy, ożywiająca tradycyjne nauczanie o gry ułatwiające wejście w grupę, zabawy rozluźniające, działania parateatralne, zabawy integrujące umożliwiające wszystkim wspólną aktywność, bez rywalizacji. Charakterystyczne dla pedagogiki Klanzy jest dbanie o radosna atmosferę, dobre samopoczucie uczestników, wyzwalanie pozytywnej energii i chęci do działania.
Pedagogika Marii Montessori
Istotą Pedagogiki Montessori jest stwierdzenie, że ponieważ każde dziecko jest inne, powinno rozwijać się według stworzonych przez siebie, – czyli przez swoje możliwości, kompetencje i umiejętności – indywidualnych planów rozwojowych tak, aby ich właściwa realizacja umożliwiała mu samodzielną i efektywniejszą naukę. Ta myśl przewodnia determinuje konsekwencje metodyczne; ponieważ każde dziecko jest inne i każde ma inne potrzeby i zainteresowania. Odpowiednio stworzone środowisko w którym przebywa dziecko respektuje kolejne fazy zainteresowań, związanych z jego rozwojem. Wszystkie materiały są uporządkowane tematycznie i łatwo dostępne (umieszczone w zasięgu ręki dziecka) oraz dostosowane do potrzeb rozwojowych dziecka.. Nauczyciel w tym procesie jest pośrednikiem pomiędzy otoczeniem a dzieckiem i pomaga mu samodzielnie odkrywać rzeczywistość.